ไม่ได้เขียนจดหมายถึงภรรยาเกือบ 2 ปีครึ่ง อาจเป็นเพราะอยู่ด้วยกันไม่เคยห่าง ทำงานที่เดียวกัน ทานข้าวก็ฝีมือภรรยาทุกมื้อ จึงรู้สึกเคยชิน ไม่มีช่องว่างให้โหยหาการเขียนจดหมายถึงคนใกล้ตัว แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ เพราะห่างกันจริง ห่างกันมาเกือบ 3 เดือน แม้จะได้พบกันทุกสัปดาห์ แต่ก็ไม่เหมือนอยู่บ้านเดียวกัน อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากับลูก ก็เพราะสามีต้องไปทำหน้าที่ลูก คุณแม่ท่านมีผมอยู่คนเดียว และผมก็รู้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแม่คืออะไร และลูกกับภรรยาก็มีกำลังพอที่จะดูแลตนเองได้ในระยะนี้ หวังว่าการห่างกันจะเป็นช่วงเวลาสั้น ประมาณ 2 - 3 ปี อะไรอาจคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น เล่าปัญหาเป็นบทเรียนไว้ใน blog "แม่ล้ม ผมก็ล้ม"

พักนี้มีทุกข์ ก็คุยกับภรรยาเสมอ เรื่อง การใช้ธรรมะเข้าข่มใจ วันนี้เป็นวันพิเศษ ที่ทำให้ต้องตกใจ เพราะฝนดาวจะไปสอบ o-net แต่ออกบ้านไม่ได้เพราะไฟฟ้าดับ แล้วสามีก็รู้วิธีเปิดประตูคนเดียว กว่าจะคุยกันผ่าน Line ว่าเปิดประตูตอนไฟฟ้าดับต้องทำอย่างไร ก็ทำให้ใจร้อนรน คิดแผนสองว่า ถ้าต้องขับรถกลับบ้านต้องทำอย่างไรบ้าง แต่แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี เพราะได้รับคำตอบทาง Line ว่า เปิดประตูได้แล้ว

ในระยะนี้ เรื่องที่บ้าน กิจกรรมเกี่ยวกับลูก คงต้องให้ภรรยาเป็นคนตัดสินใจ ลูกคนโตสอบติดพยาบาล หัวเฉียว โล่งใจไปอีกเรื่อง ส่วนแฝดก็กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยปลายปีนี้ ก็ภวนาให้ได้ที่เรียนที่ดี จะได้หมดห่วงเรื่องการหางาน หรือหลักสูตรที่เรียน แล้วลุ่นไปอีก 4 ปีจนเค้าจบการศึกษา ในอนาคตน่าจะสดใส ไม่มัวเหมือนในปัจจุบัน เบาใจบ้างที่คิดว่า การแยกกันช่วงนี้ก็เป็นการแยกกันชั่วคราว หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น และกลับมาเหมือนเดิมในเวลาที่ไม่นานเกินใจจะอดทน .. คิดถึงนะ